„Katedra” to internetowy miesięcznik fundacji FIBRE tworzony przez ekspertów fundacji oraz zaproszonych gości. Ukazywał się w latach 2015-2022 i ponownie od listopada 2024. Poruszamy w nim tematykę z obszaru szeroko rozumianych ekonomii, socjologii, filozofii, polityki i nauk o bezpieczeństwie. Wszystkie dotychczasowe teksty i numery można znaleźć w zakładce „Archiwum Katedry” w menu bocznym.
– „Wydarzenia rozgrywają się w czasie” – takie zdanie słyszymy często wypowiadane przez ludzi w potocznym języku, a nawet w ramach dyskusji publicystycznych czy naukowych. Tymczasem jest dokładnie odwrotnie: to nie wydarzenia rozgrywają się w czasie, a czas w wydarzeniach, jest z nimi połączony, splątany. Czas nie jest zewnętrzny wobec rzeczywistości. Jak twierdził Martin Heidegger w „Byciu i czasie” z 1927 roku: czas jest sensem bycia, i jako sens się nie pojawia.
W dwóch ostatnich sondażach, z jakimi się spotkałem formacja Jarosława Kaczyńskiego uzyskała odpowiednio: 36 i 42 proc. społecznego poparcia. Moim zdaniem ten drugi wynik jest bliższy prawdzie, chociaż jeszcze i tak nie w całości pokazuje potencjał elektoratu PiS; moim też zdaniem, od 2019 roku, od wyborów europejskich i parlamentarnych, PiS wiele nie stracił, o ile w ogóle coś stracił.
Słyszę tak wiele mitów i legend na temat działania systemu przeliczania głosów na mandaty – D’hondta – ze strony ludzi, którzy o tym bladego pojęcia nie mają oraz związanej z tym jedynie słusznej i uporczywie forsowanej doktrynie o jednej liście opozycji, że ze śmiechu już skręca mnie w brzuchu. Roman Mańka: Prawda jest inna, dużo bardziej złożona. System D’hondta może zadziałać w bardzo różny sposób i tego nikt przed wyborami do końca nie jest w stanie przewidzieć. Czasem opłaca się wystawić jedną listę, czasem dwie, a czasem nawet trzy. Wiele zmiennych decyduje o tym, co się opłaca: 1) ile komitetów w ogóle wystartuje w wyborach; 2) ile list wejdzie do sejmu; 3) jaka jest struktura poparcia poszczególnych ugrupowań i jakie są odległości (dystanse) pomiędzy poszczególnymi listami; 4) i wreszcie najważniejsza rzecz: jak się rozkładają głosy pomiędzy okręgami (globalnie) i w poszczególnych okręgach (lokalnie).
Nieobliczalny system Wynik w skali kraju, poza rozstrzygnięciem, które komitety będą uczestniczyły przy podziale mandatów oraz wymiarze medialnym, nie ma większego znaczenia, bo podziału mandatów dokonuje się w okręgach.
Nawet sam Einstein nie wymyśliłby bardziej nieobliczalnego systemu, którego główną cechą jest asymetria.
D’Hondt w różnych wyborach dawał rozmaite wyniki. W 2015 roku PiS otrzymał w wyborach 37,58 proc. głosów i dało mu to 235 mandatów; cztery lata później otrzymał 43,59 proc. i dostał tyle samo mandatów. W 1993 roku KPN zdobył 5,77 proc. wyborców uczestniczących w wyborach i przypadło mu 22 mandaty; w 1997 ROP uzyskał poparcie na bardzo podobnym poziomie (5,56 proc.), co starczyło zaledwie na 6 mandatów.
Wbrew pozorom i temu co się mówi, D’hondt to dość nieobliczalny system, który może dać bardzo różne wyniki. Kluczowe znaczenie ma tu nie poziom poparcia zwycięzcy, lecz struktura poparcia będąca wynikiem rezultatów wszystkich wyborczych graczy oraz rozkład głosów w okręgach.
Loteria W ramach systemu D’hondta możliwa jest też sytuacja, że przy dość zbliżonych wynikach wyborczych w skali kraju i nierównomiernym rozkładzie poparcia jednego z komitetów w okręgach, lista z największą liczbą głosów w skali kraju może otrzymać mniej mandatów niż lista z mniejszą ilością głosów.
Przy zbliżonych rezultatach dwóch najbardziej popularnych komitetów i specyficznym rozkładzie głosów w okręgach jest to scenariusz wcale nie taki nieprawdopodobny.
System D,Hondta, wbrew istniejącym stereotypom, to często jest loteria i wypadkowa różnych (czasami bardzo przypadkowych) zmiennych. Przed wyborami wielu rzeczy nie da się przewidzieć.
Oczywiście, generalnie można powiedzieć, że sprzyja zwycięzcom, ale to też duże uproszczenie, zwłaszcza gdy się popatrzy na wyniki PiS z dwóch ostatnich wyborów do Sejmu. W jednych, przy słabszym wyniku ogólnokrajowym sprzyjał formacji Jarosława Kaczyńskiego; w drugich, przy najlepszym rezultacie w historii wyborów w Polsce, już raczej nie.
Autor jest socjologiem i dziennikarzem, prowadzi własną audycję w „Halo Radio” oraz pełni funkcję redaktora naczelnego „Czasopisma Ekspertów” Fundacji FIBRE. Zajmuje się analizami z zakresu filozofii polityki i socjologii polityki, a także obserwacji uczestniczącej. Interesuje go zwłaszcza fenomenologia oraz hermeneutyka. Jest autorem sześciu książek popularno-naukowych i w dziedzinie dziennikarstwa śledczego. Członek zarządu Fundacji FIBRE.
Słyszę tak wiele mitów i legend na temat działania systemu przeliczania głosów na mandaty – D’hondta – ze strony ludzi, którzy o tym bladego pojęcia nie mają oraz związanej z tym jedynie słusznej i uporczywie forsowanej doktrynie o jednej liście opozycji, że ze śmiechu już skręca mnie w brzuchu.
Roman Mańka: Prawda jest inna, dużo bardziej złożona. System D’hondta może zadziałać w bardzo różny sposób i tego nikt przed wyborami do końca nie jest w stanie przewidzieć. Czasem opłaca się wystawić jedną listę, czasem dwie, a czasem nawet trzy. Wiele zmiennych decyduje o tym, co się opłaca: 1) ile komitetów w ogóle wystartuje w wyborach; 2) ile list wejdzie do sejmu; 3) jaka jest struktura poparcia poszczególnych ugrupowań i jakie są odległości (dystanse) pomiędzy poszczególnymi listami; 4) i wreszcie najważniejsza rzecz: jak się rozkładają głosy pomiędzy okręgami (globalnie) i w poszczególnych okręgach (lokalnie).